Groepsafscheid en een nieuw avontuur

Hola! Inmiddels hebben we de rit met de trein beleefd. Van Alausí rijden we richting een klein stationnetje ergens in de bergen. De rit staat bekend om het feit dat het spoor tegen een berg aan is gebouwd, en de trein wisselt diverse keren van richting om de rit af te kunnen leggen. We komen aan bij een berg waarin je met wat fantasie een Duivelsneus zou moeten kunnen zien. Wij telden maar liefst 5 neuzen op 1 berg. Genoeg fantasie dus. Nadat we rond hebben gekeken in het museumpje en een dansvoorstelling hebben gezien, is het tijd om hetzelfde stuk terug te reizen. We komen aan bij het hotel en hebben nog wat tijd ons op te frissen voordat we de 4 uur lange rit met de bus naar Cuenca tegemoet gaan. Het is helaas al bijna donker als we bij het hotel aankomen. We maken een wandelingetje naar het oude centrum om een hapje te eten, en besluiten een goed feestje te bouwen aangezien we bijna afscheid van elkaar moeten nemen..

Voor sommigen kwam de wandeling die Franklin ons gaf door Cuenca (10 uur) iets te vroeg. We lagen rond een uur of 3 in bed, en hier en daar was de alcohol nog niet uitgewerkt. We zouden eigenlijk een vrije dag hebben, maar aangezien iedereen de stad wilde zien, besloot Franklin te gidsen. We zijn zo ongeveer de hele dag onderweg geweest; rond 6 uur waren we pas terug in het hotel. We zagen onder andere markjes, de koloniale gebouwen in het oude centrum, musea over de verschillende inheemse bevolkingsgroepen en een aantal ruïnes van de Inca tijd en zelfs ervoor. In de avond genoten we van een afscheidsdiner, waarbij we gedag zeiden tegen Morgane, Paul, Johann, de nieuwe Canadese aanwinst Kevin en gids Franklin die doorreizen richting de kust.

Tijd om naar Quito terug te vliegen. We zijn om half 7 weggereden van het hotel en gelukkig loopt alles redelijk soepel. We hangen voor de gate, klaar voor vertrek. Totdat ineens Ryan wordt omgeroepen. Na een kleine uitleg over de flessen rum en tequila in z'n koffer, mag hij zich weer bij ons voegen. Hij weet te vertellen dat onze vlucht van 3 kwartier met zeker 2 uur is vertraagd. Helaas is het waar.. We hangen nog wat meer met een kopje koffie, en om 10 uur is ons vliegtuig dan eindelijk gelandt en kunnen we, redelijk vlot erna, gaan boarden. Eenmaal in Quito worden we opgewacht door iemand die ons naar het hotel brengt. Mijn nieuwe, tijdelijke kamergenote Belinda en ik gaan wat eten aan de overkant van de straat, en om 2 uur spreken we af met Leanne en Zrinka om naar de Teleférico te gaan. Deze kabelbaan brengt ons naar iets meer dan 4000 meter hoogte, vanwaar we een mooi uitzicht over de stad hebben. In de avond hebben we nog een laatste maaltijd met Amy, Jessica en Elliott erbij. Ryan laat het helaas afweten, omdat hij een date heeft. We vermaken ons prima, en besluiten (zonder Amy en Jessica, die gaan slapen voor hun vroege vlucht) nog een biertje te doen voordat we naar bed gaan.

Tijdens het ontbijt zijn we ineens nog maar met 3; Belinda en Elliott zijn de enigen die nog zijn overgebleven. Ik word om kwart over 9 begroet door René en Edison, want met Edison rijd ik naar het nevelwoud Mindo. Ik zeg de anderen gedag en we gaan onderweg. Na 40 minuten zijn we bij het huis van Maria José, die ook bij m'n agent werkt en waarmee ik samen Mindo ga ontdekken. We stoppen onderweg voor een lokale lunch met onder andere mais, banaan en in saus gegaard vlees. Als eerste in Mindo staat een chocolade tour op het programma. Na een rondleiding door de tuin, redelijk verzopen door de regen, wordt dat al snel goedgemaakt met een proeverij van 7 soorten chocola, chocolade thee en een brownie. Dan gaan we naar onze lodge, net iets buiten het dorp. Of eerder gehucht, want Mindo kent ongeveer 4 straten. Het is knap als je daar kunt verdwalen.. Onze lodge is zeer relaxt, met bungalowtjes rondom een centrale tuin. Gezien de regen niet op houdt, besluiten we daar te eten. Goed besluit, want ze hadden lekker eten en heerlijke aardbei daiquiries & mojito's.

Gisteren stond na het ontbijt een tour op het programma naar de vlindertuin en de watervallen. De vlindertuin had een enorme diversiteit aan vlinders, maar ook een tuin die rijk was aan kolibries. Een uur en vele foto's later, gingen we met de turabita (een soort kabelkarretje) over de boomtoppen naar het begin van het wandelpad. We wilden 6 van de 7 watervallen zien, de laatste was meer dan een uur lopen en lieten we gaan. De wandeling was pittig; niet alleen vanwege het steigen en dalen over modderige paden met gladde stenen, maar ook vanwege de hoge vochtigheid en temperatuur. Om kwart over 12 waren we kapot, en gingen we terug naar het dorp voor een welverdiende lunch in de vorm van churrasco. Rond half 6 was ik weer terug in Quito, in het hotel waarin ik ook de eerste nacht doorbracht.

En vandaag begint dan het nieuwe avontuur: ik ga naar de Galápagoseilanden! Voor zover ik weet, is Wifi daar niet al te makkelijk. De boot heeft het zo te lezen niet, en de meeste eilanden die ik bezoek zijn onbewoond. Wellicht dat ik tussendoor nog wat kan schrijven, maar anders is mijn volgende verslag op 30 april. Ik ga in ieder geval genieten!