Het beste van Litouwen

Labas! We hebben inmiddels al meer dan een week erop zitten, en wat hebben we een hoop gezien en gedaan! Hoog tijd voor een update ;-)

Zondag 29 augustus. Waar de hele familie de Mooij samenkomt, hebben wij andere plannen. We zijn omgeven door meren, in een park genaamd Aukštaitija. Er is geen betere manier dit te verkennen dan vanaf het water. En dus rijden José en ik naar de pick-up plaats. Iets wat mensen hier een bushalte noemen, maar wat bij ons zou doorgaan voor een bankje in de middle-of-nowhere waarvan we onszelf afvragen hoe vaak er hier een bus rijdt, en hoe hij überhaupt hier kan komen. Er komt in ieder geval een busje aangereden om ons op te halen en met ons te gaan kayakken. Er is nog een koppeltje, Andrew en Katie, die uit de UK komen. Katie's moeder woont hier in de buurt, zij woonde hier vroeger, en het is de eerste keer dat Andrew buiten zijn land komt. Nadat gids Anton de briefing heeft gedaan stappen José en ik de kayak in, en hebben we al na korte tijd ons ritme behoorlijk synchroon. Het scheelt dat we het eerder hebben gedaan, enkel niet samen. Heel anders dan onze nieuwe vrienden uit de UK, die het nog nooit hadden gedaan. Met het temperament van een Russische gaf Katie best goede aanwijzingen, maar de uitwerking ervan bleef achter omdat ze voorin zat. Uiteindelijk was er wel een redelijk tempo en werden ze steeds beter. We hadden gedurende de dag een tussenstop bij een dorpje dat volledig in oude stijl is gebleven en een oude watermolen, waar we ook konden zwemmen. De rest van de dag was vooral genieten van het water, de bossen en de stilte. Tenzij er weer eens een boomstam overdwars lag die we niet zagen, en daar vanaf moesten komen. En vaak was de bush toilet beter dan de plaatsen waar je wc zag staan, want dat was een stinkgat in de grond. Of een ToiToi (Dixi), maar waarvan de naam ook wel passend is: je hebt geluk, of niet. Dat het een deel van de dag regende maakte uiteindelijk ook niet heel erg uit, want we waren toch al wat nat, en het kon niet erger dan de dag ervoor. Ergens rond 3 uur bereikten we ons eindpunt, een camping waar we werden opgewacht met lunch: chili, gepofte aardappel, kruidenthee (munt groeide overal langs t water, en tijm), fruit en wat koekjes. We hobbelden met het busje het park weer uit en zeiden gedag tegen onze nieuwe vrienden. Het was een heerlijke dag, en die sloten we weer af in het restaurant bij onze vrienden van de dag ervoor.

Op de 30e hadden we onze eerste 'echte rijdag'. We vertrokken rond 9 uur richting een Treetop Path & een beroemde steen, waar we na zo'n 1,5 uur aankwamen. De Puntukas steen is precies wat het zegt: een steen. Wel een enorme grote steen, gebracht hier door een gletsjer en met allerlei verhalen eromheen en een inscriptie erin, maar het blijft een steen. Dus we klimmen maar snel omhoog, naar het boomtoppad, waar we bij verschillende stops kennismaken met het bos en uiteindelijk op een uitkijktoren mooi uitzicht hebben op de omgeving. En dan is het tijd voor onze rit van meer dan 2 uur en 15 min naar het volgende item op de agenda. Hoe die wegen werken begrijpen we niet helemaal, want alhoewel we over verschillende A-wegen rijden, zijn daar ook gewoon dorpen op te vinden met borden 50 en zebrapaden. Onderweg pakken we bij een benzinestation een broodje uit de achterbak voor lunch, en dan door naar de Hill of Crosses. Ook dat is precies wat de naam doet vermoeden: een heuvel met kruizen. Heel veel kruizen. Het is een van dé highlights, maar wij vinden het een enigszins vreemde plek. Dus rijden we na een korte stop door naar onze eindbestemming Plateliai. Daar waar een meer is. En verder weinig. Een boerengehucht is waarschijnlijk nog een te grote naam ervoor. We checken in in onze homestead, wat geweldig leuke rode houten huisjes zijn, en zijn de enige gasten. Of er een restaurant is dat open is wist onze host niet te melden, en na een korte inspectie blijkt dat inderdaad wel een beetje waar. Dus we rijden een kleine 15 km verder naar een 'wegrestaurant', wat een goede keuze blijkt te zijn. Niet alleen is het open, het smaakt ook nog eens prima. Dus met een volle maag rijden we terug en maken we nog een klein wandelingetje voordat we gaan slapen.

Vanuit ons boerderijtje vertrekken we na het ontbijt voor een fietstocht rondom het meer. Het was maar 24 km, maar uiteraard wilden we er rustig de tijd voor nemen. We vertrokken rond 9 uur vanaf onze accommodatie en rijden eigenlijk per ongeluk naar een uitkijktoren. Een korte klim en een foto, en terug naar de fietsen. Onze volgende stop is het Cold War Museum. Museum klinkt echter te saai voor wat het daadwerkelijk is. Het was eens een echte Missile Base, en daar hebben ze door middel van borden en een gratis audiogids een zeer interessante plaats van gemaakt waar je alles leert over de Koude Oorlog en de functie van deze plek in Plokstine. Ondanks dat de audioguide ons vertelt dat we een uurtje bezig zullen zijn, zijn we ruim 2 uur zoet om alles te bekijken en beluisteren. We hebben zeker geen spijt van dit bezoek! Aangezien we al niet verwachtten hier een restaurant te vinden, hebben we een picknick lunch waar we van genieten voordat we verder fietsen. De nodige korte fotostops volgen, maar niet per se een highlight anders dan het meer. Rond half 4 zijn we terug, en hebben we wel een drankje met snackje verdiend terwijl we op zoek gaan naar een restaurant. Op ongeveer een half uur rijden vinden we opnieuw een 'wegrestaurant' waar we besluiten te eten. Een prima maaltijd weer, en met een rekening van zo'n €25 weer helemaal niets om over te klagen. De serveerster valt zelfs bijna flauw van onze fooi, die naar onze mening niet zoveel voorstelt. Mooi land.

Inmiddels is het 1 september. Een drukke dag voor de boeg, want we gaan richting de kust. Amber hunting is hier een populaire bezigheid, en samen met Igoris leren we eerst alles hierover voordat we zelf de zee in stappen. En alhoewel het misschien wat saai klinkt; dat is het alles behalve! Met een schepnet, stroming en veel proberen voor kleine beetjes amber is het behoorlijk hard werken. We blijken op land meer te vinden dan in de zee. Tijd vliegt voorbij, en we zijn binnen no-time al 2 uur verder. Met onze buit zeggen we onze hunter gedag. Tijd voor onze wandeling over de Litorina Trail & naar Dutchman's Cap. Een divers landschap van bossen, duin en strand met zee waar we een kleine 2 uur rondlopen. Klaipeda is de volgende stop, de derde stad van het land, en het centrum zit nog vol overblijfselen van de Duitse roots. Op de pier komen we langs een visrokerij, en na al die activiteiten en relatief kleine lunch trakteren we onszelf op een gerookte octopus. Rond 5 uur nemen we de ferry naar de Curonian Spit/Koerse Schoorwal, een schiereiland voor de westkust van Litouwen. Noem het het Texel van hier, alleen dr overtocht duurt maar 4 minuten. En alles is UNESCO werelderfgoed, maar het is net het lokale vakantie-eiland. We rijden langs de Hill of Witches, waar boomstammen uitgesneden zijn om lokale legendes uit te beelden, en langs een vogelkolonie van reigers en aalscholvers die waarschijnlijk zelf ook even vakantie aan het houden zijn. Ze zijn in ieder geval niet op "hun plek". Uiteindelijk zijn we rond half 7 in onze accommodatie, en zoeken snel een visrestaurantje uit om wat te eten voordat we uitgeput ons bedje in stappen.

Vandaag was het ook weer een redelijk drukke dag geweest, want we willen natuurlijk alles zien. Eerste stop na het ontbijt was bij de grijze duinen van Nagliai, waar de duinen diverse dorpen hebben vervaagd. We proberen nogmaals naar de kolonie vogels te gaan, maar omdat dat weer niet lukt rijden we iets door naar Juodkrante. En ja hoor, een deel van de kolonie zit hier gewoon te chillen in Amber Bay. Vink, en na de zandsculpturen rijden we terug naar Nida waar ik mijn lokale agent Alina ontmoette. Zij heeft onze reis samengesteld en was net klaar met een tour, dus kwam ze ons hier ontmoeten. We aten samen 2 soorten gerookte vis bij de beroemde Žuvis Tik Pas Joną voordat we onze wandeling bij de Parnidis duinen begonnen. Via de duinen keken we uit op de Russische grens: als je maar ver genoeg rijdt, kom je uiteindelijk uit in Kalingrad. Dat proberen we maar niet, en we wandelen door de bossen naar de vuurtoren en zo weer terug naar Nida. Alle highlights hebben we gezien, en na nog een kleine maaltijd liggen we weer tevreden op bed. Morgen maken we de ferrytocht terug naar Klaipeda, en steken we de grens over naar Letland voor ons volgende avontuur.