Het authentieke oosten

Mirëdita! Onze laatste dagen zijn geteld; de reis zit er alweer op. Maar we hebben uiteraard nog wel wat meegemaakt.

3 september, de dag na het raften, was het slechts een half uurtje rijden naar Benje. Hier ligt een prachtig oude Ottomaanse brug, en er loopt een rivier door een canyon, wat allebei echt prachtige plaatjes oplevert. Maar de echte reden waarom we hier zijn, is vanwege het feit dat er hier een aantal thermale baden zijn. In totaal een stuk of 6, waarvan in ieder geval 1 grote en meerdere kleinere. Heel heet zijn ze niet; een graadje of 24 ofzo. Prima, maar niet overdreven. We genieten in het eerste grotere bad en maken daarna onze weg naar een kleinere. Ook daar houden we het niet enorm lang uit, want wij willen verkennen. En dus gaan we weer door, richting Rehovë. Wat een weg was dat. Allereerst een bergweg waar de ene haarspeldbocht nog niet over was terwijl de andere 3 alweer begonnen. Genieten. En daarna door naar een bergweg waar het asfalt in de Sovjettijd is neergelegd, met kraters nog groter als de stukken asfalt. Genieten 2.0, of eigenlijk misschien wel meer. José heeft het al rijdend enorm naar z'n zin, alhoewel enigszins vermoeiend. Ik ben vooral aan het focussen op de rit overleven. Geen weg voor mensen die enige vorm van wagenziekte hebben... We doen er uiteindelijk wat meer dan 3 uur over, en gezien de omstandigheden is dat niet eens zo gek. Waarom Google denkt dat je hier met iets meer dan 2 doorheen kan is ons allebei een raadsel. En tja, dan komt dus Rehovë. 150 mensen, genoeg vee en minstens een kerk. We eindigen onze weg waar het asfalt stopt en bellen met onze gastheer Koço, niet wetende dat deze lieve man praktisch geen woord Engels spreekt. Via enige omwegen komen we hem uiteindelijk tegen, en hij neemt ons mee naar z'n huis (wat ook op Maps staat, maar wederom niet te vinden is door alle smalle extra straatjes eromheen). Ontvangt is met zelfgemaakte likeur van kersen en voor José een sapje; geen slecht begin. We zitten wat, en gebruiken onze telefoons om enigszins een gesprek te voeren via Translate. Het bestaat nog; ook in Europa. Ik vraag of ik het vrouwtje kan helpen met koken, en we maken samen een soep en een burek van tomaat, paprika, ui en kaas. Met een salade, brood en wat smeersels. Heerlijk. Met een (of 2) glaasjes zelfgemaakte raki vermaak ik me prima. En José filmt en fotografeert er rustig op los. Maar we zijn beiden moe, dus na alle etenswaren inclusief nog een toetje van cake met walnoten en honing, gaan we lekker naar bed. Natën e mirë.

Om 8 uur gaat de wekker, en verbazingwekkend genoeg zijn dat niet de omringende beesten. Een korte douche, en de Turkse koffie staat al op me te wachten. Terwijl José zich nog aan het douchen is, vraag ik Koço waarom ze niet meedoen met ontbijt. Blijkbaar is traditioneel ontbijt een kopje koffie met een bizcocho. En een glaasje raki. Proost.. Terwijl wij onze broodjes jam, honing en kaas opeten en de boel inpakken, maken ook onze gastheer een -vrouw zich klaar voor het afscheid. Een heel mooi inkijkje in het lokale leven. We zetten daarna de reis voort naar Voskopoje, een dorp dat vroeger bekend stond vanwege haar 24 kerken. Er zijn er nog zo'n 7 van bewaard gebleven, maar het typische dorpje blijkt enigszins wel een doolhof. Omdat, na de eerste belangrijke en de 2e offroad (wel heel oud; eind 1200!) St Peter wel leuk klinkt, gaan we daar op goed geluk heen. Naast dat ook hier weer wegen worden gezien die geen wegen blijken, is zelfs de naam kerk hier teveel voor. Na de nodige omwentelingen belanden we oprecht bij een ruïne. Of een hoopje stenen, net wat je ervan wilt maken. We vinden in het dorp zelf in ieder geval nog 1 kerk voordat we besluiten te lunchen. Een traditioneel restaurant met weer een hoop eten voor weinig. En ze accepteren zelfs creditcard! Tevreden zetten we onze reis voort naar een van de suburbs van Pogradec, gelegen aan de oevers van het meer van Ohrid. Je zou binnen een half uur in Noord-Macedonië kunnen zijn, maar.we besluiten dat het dorp verkennen een beter plan is. En alhoewel het op eerste gezicht allemaal om de boulevard draait, ontdekken we aan de overkant een heel schattig centrum. We eten bij Koço, een taverne met dezelfde naam. Wat een toeval. Alhoewel ik nog relatief vol zit van lunch, bestellen we de lokale vis uit het meer als sfoofpot. Dit blijkt een geweldige keuze! Buikje vol, hoofdje vol, bedje in....

De laatste echte dag is alweer aangebroken. Na het ontbijt is het zo'n 2,5 uur rijden naar Pellumbas. Het dorpje zelf is niet direct een highlight, maar de grot hier is uniek. Eerst een stukje lopen; een kleine bergwandeling van ongeveer een uur. Deels schaduw, deels zon. En vooral op en neer. Het duurt net geen uur voordat we de grot bereiken, vergezeld door een lokale hond en wat Poolse toeristen (ja, zonder iets te vragen, want we horen om de zin "Kurva"). De grot verkennen we met onze hoofdlampen, en dat is maar goed ook. Hij is groot. En diep. En vol met vleermuizen. Waar er pallets op de grond liggen, klimmen we zelfs nog een stukje verder naar binnen. En ja, het was al het wandelen waard. Alhoewel het geen al te makkelijke loop was, genieten we wel. En daarbuiten ook, van onze drankjes en geïmproviseerde lunch vanuit het Black Bear Cafe beneden. Voldaan stappen we de auto in, en laten we hem wassen terwijl we de hoofdstad Tirana verkennen. Een bordje gegrilde vleesjes als avondeten, en we zijn beiden weer blij met hoe ook deze laatste echte dag is gevuld.

Vandaag staan we op en worden we, na het ontbijt, opgehaald door de chauffeur. Hij brengt ons naar de luchthaven, waar we onze vlucht naar Eindhoven nemen. We zijn al ingecheckt, en na de random stoelaanwijziging zitten we helaas niet naast elkaar. Maar we zitten wel rij 2 en 3. Geen 23, maar dus echt vooraan! Aangezien de vlucht een uur later vertrekt dan eerst gepland, hebben we ruim de tijd om nog wat rond te banjeren/relaxen. Nadat we door security zijn, is er de lounge, die natuurlijk bezocht moet worden. Ontspannen met een lekker sapje en een laatste byrek. Terugkijkend op een heerlijke vakantie. Albanië heeft verrast, en het was een heerlijk avontuur. En nu weer dromen over de volgende bestemming..