Langs de kust naar het binnenland

Mirëdita! Wat gaat de tijd hard! We zijn alweer ruim over de helft, dus weer hoog tijd voor een update.

Nadat we in Himarë op eem bedje in de zon hadden gelegen (uiteraard trots dat we deze ontspanning namen), hebben we ook de avond redelijk relaxed doorgebracht. We wandelden een stukje over de boulevard, genoten van zonsondergang op ons balkon met uiteraard een lekker lokaal wijntje erbij, en aten in het restaurant van het hotel. En ook de volgende dag was zeer relaxed, waar wij beiden niet zo heel erg goed in zijn... We wandelen het hele dorp door, trakteren onszelf op iced coffee en milkshake, liggen vervolgens weer even te chillen op de strandbedjes voordat we besluiten toch weer een wandeling te maken voor het eten. Afsluiting van de dag met een ijsje bij de salon praktisch naast ons hotel. Slow life at the beach. Maar met kiezelstenen. En wat ons betreft wel heel slow.

De dag erna is het 1 september. Op het programma staan 2 highlights die sommigen wellicht kennen van Wie is de Mol. Allereerst Butrint, een archeologische vindplaats redelijk in het zuiden van het land en al praktisch aan de Griekse grens. Het was vrij heet, en de eerste keer dat we echt het gevoel hadden dat dit wel een toeristische trekpleister is. Het beroemde spel met de beelden verplaatsen vond hier plaats. Het theater, de doopfontein, de kathedraal; allemaal een check. Blij dat we weer lekker op pad zijn, en zeker een goed begin van de dag. Vervolgens rijden we zo'n anderhalf uur later verder door de bergen, naar onze eindbestemming Gjirokaster. Bekend van..? De tapijtjes leggen! Prachtig stadje, hoog gelegen, smalle straatjes. En dat geldt niet alleen voor het centrum, maar eigenlijk voor de hele stad. Er komen blijkt al een avontuur op zichzelf! Waar we eerst via Maps een doodlopende straat in worden gestuurd en vervolgens een straat die een voetgangersweg lijkt te zijn, rijden we via de uitgetypte beschrijving verder. Maar eerst een keer of 6 de verkeerde kant uit. Wat een doolhof! En uiteindelijk blijkt dat wat wij aanzien voor "geen weg" wel degelijk de weg is. Strak omhoog, en zeer smal Na de nodige haarspeldbochten, meermaals steken op andere locaties om de bocht te maken, én een aantal uitwijkingen voor een dubbele blokkade plus een passerende bus, komen we uiteindelijk op onze bestemming aan. Een hotel in oude stijl. Prachtige locatie met uitzicht op het fort. We wandelen enthousiast rond in de stad, maar ook dat blijkt weer wat kleiner te zijn dan op tv. Een lokale mix van eten, en we hobbelen nog wat verder omhoog. Het is oprecht een prachtige plek met zeer fotogenieke plekjes. Na een douche gaan we eten, waar een lokale bui even losbreekt. Niet dat het veel voorstelde, en het koelde ook zeker niet af, alhoewel we maar wel overdekt eten.

Na het ontbijt is het tijd om de lieve mensen van ons hotel gedag te zwaaien en onze weg uit het doolhof te vinden. Uiteraard niet zonder wat omwentelingen, want ook hier denkt Maps weer dat er wegen zijn waar ze er niet zijn (het is écht een trap!) en zijn doodlopende wegen volgens hen blijkbaar ook geen probleem. Met de beschrijving dan maar weer omlaag, en dat ging redelijk goed. De weg naar de volgende stop was ook weer redelijk goed, alhoewel deze bergweg wel iets smaller leek. We komen netjes op tijd aan in Permet, waar we rafting op het programma hebben staan. Met een stelletje Duitsers gaan we de Vjosa rivier op, en peddelen we over stromingen van voornamelijk niveau 2 (met soms een 3 ertussen). Voor beginners als ik een prima trip om mee te starten, voor José die al een 4 had gedaan (met enkele uitschieters naar 5) wellicht een wat andere ervaring. Het weer was gelukkig prima en een kleine 2,5 uur later waren we weer onderweg naar ons hotel dat op 3 minuten rijden was. We eten in een lokaal tentje waar nauwelijks Engels wordt gesproken en José zelf geitengeluiden nadoet om z'n eten te bestellen. Heel lief vrouwtje en heerlijk kunnen eten. We checken in, wandelen wat rond en besluiten nog de zogenaamde City Rock te beklimmen. Een rots van zo'n 25 meter hoogte die over de stad uitkijkt. Met aan de achterzijde een mooie trap omhoog. Goed verborgen, en een prima oplossing als je het mij vraagt. In de avond lijkt het hele dorp tot leven zijn gekomen en zijn we blij nog ergens een tafeltje te hebben kunnen vinden, alhoewel ze ook wel aan terras uitbreiding doen. Buikje vol, wandelingetje toe. En weer tevreden ons bedje in, ons klaarmakend voor het laatste deel van de reis dat meer naar het oosten zal zijn.